Gisteren met Céline (vriendin van collega van martijn) meegeweest naar een school in de wijk New Bell. Hoewel deze wijk eigenlijk naast onze (relatief chique)wijk ligt, ben je in New Bell in een andere wereld. Slechte wegen, overal afval, kleine krottige woningen, overal mensen met handeltjes, winkeltjes, klussend aan motoren, kokend en afwassend op straat. Met achter de gordijnen, die als deur dienen, een stuk of wat kinderen en een oma. Als je geen werk hebt en leeft als expatvrouw in Douala krijg je niets mee van deze wereld.
Het schooltje is onderdeel van een kerk (kerken bouwen is hier altijd eerste prioriteit, veel kerken dus in Douala,te weinig scholen). In de drie klaslokaaltjes zitten kleine kinderen met schattige vlechtjes met gekleurde kralen in hun haar. Het klinkt gezellig binnen. Als ze me zien langskomen zwaaien ze. In het achterste lokaal ontmoeten we Lors, een vrouw die jonge meiden naailes geeft. Het is een klein lokaaltje en een zooitje. Overal staan (kapotte) naaimachines. Ik begrijp dat het moeilijk is om een betrouwbare monteur te vinden die de apparaten kan maken. Achterin is iemand bezig om een kast te schilderen. Volgens Céline is het lokaal flink opgeknapt. Voorheen zat er een gat in het zak, nu is het netjes geschilderd.
Lors spreekt maar een klein beetje engels, maar weet me uit te leggen dat ze de meiden die ze lesgeeft leert om tafellakens, kussens en gordijnen te maken. Niet de moeilijkste opgave lijkt mij. Maar daar vergis ik me steeds weer in. Wat makkelijk lijkt blijkt hier meestal erg moeilijk. Lors vraagt me of ik engels wil geven aan de meiden. Later die middag zal ik nogmaals worden gevraagd om engelse les te geven, maar dan op een basisschool. Grote behoefte aan engelse ‘docenten’ dus. En niemand twijfelt ook maar iets aan mijn kwaliteiten als docent. Docenten zijn over het algemeen niet erg geweldig hier. Maar wat wil je. Er zijn scholen waar docenten 100 leerlingen tegelijk moeten lesgeven. In deze setting zijn lijfstraffen, hoewel verboden, nog aan de orde van de dag.
Dezelfde middag mag ik een vergadering ( in het frans!) van Kalati, de organisatie waar Céline voor werkt, bijwonen. Hier ontmoet ik Christine (francaise), de baas van Céline en Caroll (Kameroenese), de manager van SOS Kinderdorpen in Kameroen. Ze willen de samenwerkingen tussen SOS en Kalati versterken. Kalati is een organisatie die bibliotheken opzet in Douala. Eén van de bibliotheken waar ze aan werken is een bibliotheek in een SOS dorp in Douala.
Een boek is een concept waar de gemiddelde Kameroenees niet erg vertrouwd mee is. Boeken worden hooguit geassocieerd met de strenge schoolsetting, niet erg positief dus. SOS en Kalati willen dit veranderen en uiteindelijk een publieke bibliotheek realiseren. Om dit voor elkaar te krijgen organiseren ze verschillende acitviteiten. Publieke filmvertoningen, voorleesmiddagen voor jonge kinderen, etc. Allemaal nieuwe ervaringen voor Douala en hoewel het moeizaam gaat, hebben beide organisaties groot vertrouwen. Erg goed werk!
Naast het feit dat het leuk is om wat meer te zien van Douala dan alleen de supermarkt en de sportschool (;-)), onderneem ik bovenstaande acitiviteiten natuurlijk om uiteindelijk zelf werk te vinden. Engelse les geven is al in de pocket. Ik denk er nog over na. Het is niet wat ik uiteindelijk wil, maar wel een leuk begin en erg leerzaam. Ik heb per slot van rekening nog nooit voor de klas gestaan. Caroll kent verschillende andere mensen die voor NGO’s in Kameroen werken. Ik heb haar vertelt over wat ik zou willen en zou kunnen bieden. Ze gaat voor me rondvragen. Hopelijk levert het wat op!
