Twitter Noortje

Wegens een rare bug verschijnt er niet de juiste Twitter.
Er wordt aan gewerkt en in de tussentijd zijn de updates alleen op Twitter zelf te vinden www.twitter.com/NoortjeC

Kribi afgelopen weekend

Helaas, we zijn waardeloze fotografen. Dus alle lunches op vismarkten, voetbalwedstrijden met collega's, Douala downtown, het normale leven zeg maar, worden niet echt vastgelegd op de gevoelige plaat. Hierbij wat bounty-foto's van afgelopen weekend.

Appel en Peer, nu 11 weken

Beestenboel

De concierge, Patrick, heeft een slang gevangen in onze tuin.

Met groot insect dat ook kwam aanwandelen.

Onze chauffeur Ambe met de slang.

Les chatons

Onze nieuwe huisgenootjes!

Kribi

Het is ongeveer twee uur rijden van Douala naar Kribi. Onderweg kom je langs Edea, een klein plaatsje met een mooie, door de Duitsers gemaakte, brug (die overigens wel een nieuw laagje asfalt kan gebruiken) over de Sanaga River.

We logeerden in Hotel du Phare. Prima kamers, een schitterende plek aan het strand inclusief zwembad!

Het restaurant was gelukkig overdekt. Prima vertoeven dus als het regent. Met een boekje met uitzicht op zee.

Op zondag zijn we naar een strandje geweest alleen bereikbaar via dirt road. Hier hebben we heerlijk geluncht, verse vis (bar), garnalen, plantain (bakbanaan) en tomatensaus.

Onze nieuwe auto heeft de dirt road goed overleefd!

Terugweg vlakbij Douala in Village. Mount Cameroon was zichtbaar (tussen de wolken op onderstaande foto). Geweldig!

Autorijden in Douala

Enkele sfeerimpressies:

Naar Douala: http://www.youtube.com/watch?v=GZPV--hTkok
In Douala: http://www.youtube.com/watch?v=lpmrqH0I7KI

Enkele regels:
- Grootste auto heeft voorrang.
- Gebruiker claxon zeer regelmatig om aandacht te trekken.
- Inhalen mag ten alle tijden. Bij voorkeur vlak voor bocht.
- Liever geen bend skin (chinese motor met 1 tot 5 personen erop) raken.
- Negeer stoplichten, behalve als er politie staat te posten.
- Wees op hoede voor taxi's (=geel) want hun gedrag in verkeer is volkomen onvoorspelbaar.

Werk?

Gisteren met Céline (vriendin van collega van martijn) meegeweest naar een school in de wijk New Bell. Hoewel deze wijk eigenlijk naast onze (relatief chique)wijk ligt, ben je in New Bell in een andere wereld. Slechte wegen, overal afval, kleine krottige woningen, overal mensen met handeltjes, winkeltjes, klussend aan motoren, kokend en afwassend op straat. Met achter de gordijnen, die als deur dienen, een stuk of wat kinderen en een oma. Als je geen werk hebt en leeft als expatvrouw in Douala krijg je niets mee van deze wereld.

Het schooltje is onderdeel van een kerk (kerken bouwen is hier altijd eerste prioriteit, veel kerken dus in Douala,te weinig scholen). In de drie klaslokaaltjes zitten kleine kinderen met schattige vlechtjes met gekleurde kralen in hun haar. Het klinkt gezellig binnen. Als ze me zien langskomen zwaaien ze. In het achterste lokaal ontmoeten we Lors, een vrouw die jonge meiden naailes geeft. Het is een klein lokaaltje en een zooitje. Overal staan (kapotte) naaimachines. Ik begrijp dat het moeilijk is om een betrouwbare monteur te vinden die de apparaten kan maken. Achterin is iemand bezig om een kast te schilderen. Volgens Céline is het lokaal flink opgeknapt. Voorheen zat er een gat in het zak, nu is het netjes geschilderd.

Lors spreekt maar een klein beetje engels, maar weet me uit te leggen dat ze de meiden die ze lesgeeft leert om tafellakens, kussens en gordijnen te maken. Niet de moeilijkste opgave lijkt mij. Maar daar vergis ik me steeds weer in. Wat makkelijk lijkt blijkt hier meestal erg moeilijk. Lors vraagt me of ik engels wil geven aan de meiden. Later die middag zal ik nogmaals worden gevraagd om engelse les te geven, maar dan op een basisschool. Grote behoefte aan engelse ‘docenten’ dus. En niemand twijfelt ook maar iets aan mijn kwaliteiten als docent. Docenten zijn over het algemeen niet erg geweldig hier. Maar wat wil je. Er zijn scholen waar docenten 100 leerlingen tegelijk moeten lesgeven. In deze setting zijn lijfstraffen, hoewel verboden, nog aan de orde van de dag.

Dezelfde middag mag ik een vergadering ( in het frans!) van Kalati, de organisatie waar Céline voor werkt, bijwonen. Hier ontmoet ik Christine (francaise), de baas van Céline en Caroll (Kameroenese), de manager van SOS Kinderdorpen in Kameroen. Ze willen de samenwerkingen tussen SOS en Kalati versterken. Kalati is een organisatie die bibliotheken opzet in Douala. Eén van de bibliotheken waar ze aan werken is een bibliotheek in een SOS dorp in Douala.

Een boek is een concept waar de gemiddelde Kameroenees niet erg vertrouwd mee is. Boeken worden hooguit geassocieerd met de strenge schoolsetting, niet erg positief dus. SOS en Kalati willen dit veranderen en uiteindelijk een publieke bibliotheek realiseren. Om dit voor elkaar te krijgen organiseren ze verschillende acitviteiten. Publieke filmvertoningen, voorleesmiddagen voor jonge kinderen, etc. Allemaal nieuwe ervaringen voor Douala en hoewel het moeizaam gaat, hebben beide organisaties groot vertrouwen. Erg goed werk!

Naast het feit dat het leuk is om wat meer te zien van Douala dan alleen de supermarkt en de sportschool (;-)), onderneem ik bovenstaande acitiviteiten natuurlijk om uiteindelijk zelf werk te vinden. Engelse les geven is al in de pocket. Ik denk er nog over na. Het is niet wat ik uiteindelijk wil, maar wel een leuk begin en erg leerzaam. Ik heb per slot van rekening nog nooit voor de klas gestaan. Caroll kent verschillende andere mensen die voor NGO’s in Kameroen werken. Ik heb haar vertelt over wat ik zou willen en zou kunnen bieden. Ze gaat voor me rondvragen. Hopelijk levert het wat op!

Met de voeten in het natte gras...

Een kijkje in de tuin. Met oa: vliegtuiggeluiden - we wonen vlakbij een vliegveld -, de vele witte vlinders, tjilpende vogeltjes en een glimp van de bewakers.

Een paar uitzichtjes vanuit ons appartement

We kijken uit op de oprit van de ringweg richting de haven. Als het heel hard regent is deze oprit een rivier.

De ingang en oprit van het appartement

en de bewakers in hun torentje zodat

ze iedereen zien aankomen.

Er staat een flinke muur om de tuin heen.

Reden hiervoor is de fixe afdaling in de weg

naar ons appartement toe.

Franse les

Ja, in Douala is de franse taal toch echt dominant. Na een aantal dagen hier: boodschappen doen, klusjes mannen ontvangen enzo meer, ben ik daar wel achter.

Ook onze bovenbuurvrouw, een Russische die hier al 4,5 jaar woont en snel hoopt terug te keren naar Moskou, heeft verteld dat ze drie maanden heeft geprobeerd te werken in een ziekenhuis maar dat ze haar werk nog niet voor de helft kon uitvoeren vanwege het taalprobleem. Taalproblemen overigens, die haar eerste tijd in Douala behoorlijk overheesten: ze sprak geen woord engels of frans toen ze hier in Douala aankwam. Engels is ze ondertussen behoorlijk machtig, frans is haar niet gelukt.

Taalles regelen dan maar. Martijn had goede verhalen gehoord over het talencentrum, niet ver van ons appartement vandaan. Onze tijdelijke chauffeur, Kenneth, bracht me er op donderdagochtend heen. Daar aangekomen ging er net een meisje een deur door naar binnen. Ik erachteraan. En een tweede deur door, tot ik in een kantoortje stond. In het kantoor zal een man achter een bureau. Het meisje nam plaats op een van de stoelen voor het bureau. Er stonden meer stoelen in wachtkamerformatie opgesteld waarop ik maar plaatsnam. Het meisje begon zacht te praten. Ondertussen hoorde ik een vreemd geluid ‘mmfgg, mmfgg’ en zag ik dat de man druk met de muis van zijn computer in de weer was. Hij was een computerspelletje aan het spelen. Het meisje praatte zachtjes door en de man reageerde nauwelijks op haar. Tot hij op een gegeven moment mij aankeek en zei “Yes, madame?” en het meisje daarna nog kort wat toesnauwde. Blijkbaar was haar vraag beantwoord, want ze ging het kantoortje weer uit.

Na een korte miscommunicatie met als reactie “dan moet je eerst weten hoe het aanmelden werkt” (ja natuurlijk, dat bedoelde ik ook..), begreep ik dat het huidige semester halverwege is en dat je niet tussendoor kan instromen. Op 5 oktober begint het nieuwe semsester en mij werd aangeraden om dan te starten. Voor die tijd moet ik op dinsdag of donderdag om 14 uur langskomen om voor 1000 francs (1 euro 50)een test te doen. Op deze manier wordt het niveau bepaald en in welk klasje je komt. Nou, ik kan ze zo ook wel mijn niveau vertellen: beginnersniveau! Maar natuurlijk erg goed en professioneel dat ze met aanmeldingstesten werken. De lessen zijn 3x per week, waarvan 2x 2 uur en 1x 1 uur, behoorlijk intensief dus. Tot nu toe is het resultaat veel informatie, maar helaas nog even geduld tot oktober. Het is begonnen met regenen als ik naar buiten kom en weer bij de chauffeur, die zich net bij het barretje had geïnstalleerd (helaas voor hem..), in de auto duik om nog wat boodschapjes te doen.

Om de tijd tot oktober te overbruggen, besluit ik te kijken of ik privé les kan regelen – met in m’n achterhoofd dat ik dan misschien wat beter aan die test durf te beginnen, kan ik misschien nog iets invullen...;-) – Ik zoek het boekje op waarin ik het telefoonnummer had opgeschreven van de vrouw die mogelijk franse les kan geven. Dit nummer heb ik destijds gekregen van de vrouw die ons in mei een ochtend heeft rondgeleid langs alle supermarkten en winkels in Douala waar zij altijd komt. Inmiddels woont zij met haar man in Nigeria, ben benieuwd of ze het daar beter naar haar zin krijgt dan in Douala. Ik grijp al m’n moed bijeen en bel Bonita, een Keniaanse getrouwd met een fransman en nog maar kort woonachtig in Douala. Na twee keer overgaan neemt ze op. Op de een of andere manier heb ik het vermoeden dat alle (niet werkende expat-)vrouwen in Douala in ieder geval ‘s ochtends thuis zijn, om de lunch van manlief te bereiden. Zal hopelijk een vooroordeel zijn. Bonita klinkt erg aardig. Als ik uitleg dat ik haar telefoonnummer heb gekregen van Suzanne en haar vraag of ze inderdaad ook franse les geeft, legt ze uit dat dat inderdaad de bedoeling was geweest, maar dat ze eind van de maand vertrekt. Terug naar Frankrijk. Hoewel ik erg benieuwd ben waarom, durf ik dit niet te vragen. Zou ze het niet naar haar zin hebben in Douala?

We kletsen nog even wat en ze biedt aan dat als ze iets voor me kan doen, dat ik haar dan altijd kan bellen. Ik vraag of ze het misschien leuk vindt om een keer koffie te drinken. Haar antwoord begrijp ik niet helemaal. Het komt er volgens mij op neer dat ik nog maar een keer moet bellen en dat ze dan een vriendin kan meenemen. Blijkbaar heeft ze het als een uitnodiging van mijn kant beschouwd. Mmm, eigenlijk durf ik haar niet in ons appartement te ontvangen. Ik heb geen waterkoker, ketel of koffiezetapparaat en maak voor mezelf water warm in een pan. Prima voor nu, maar om dit nu voor gasten te doen? Ik maak er een zorg van later van. En hetzelfde laat ik gelden voor de franse les. Ik pak m’n PRISMA taalcursus er maar bij en zal voorlopig overal laten vallen dat ik op zoek ben naar een privé leraar of lerares frans.

Noortje